Rozważania na temat malarstwa - Tamara Łempicka, polska ikona "Art déco"

Tamara Łempicka (ur. 1895r., zm. 18 marca 1980r.), znana też jako Tamara de Lempicka, polska malarka epoki Art déco. Przyszła na świat jako Tamara Rosalia Gurwik-Gorska, jako córka Polki i zamożnego rosyjskiego Żyda. W 1916 w Petersburgu poślubiła prawnika Tadeusza Łempickiego, który był synem bratanicy Cypriana Kamila Norwida. Początkowo studiowała u Maurice'a Denisa, przyjaciela Paula Gauguina. W 1922 roku przeniosła się do pracowni André Lhote'a w Académie Montparnasse. Pierwsze jej pracy ukazały się w Salon d’Automne właśnie w 1922 roku i od razu zostały zauważone przez krytyków. Stała się znaną portrecistką malującą z charakterystyczną dla Art déco manierą, ale była również jedną z niewielu kobiet, które współistniały z kubistami. Jej klientami byli znani ludzie ówczesnej epoki, portretowała pisarzy, artystów, naukowców, aktorów, przemysłowców i wielu znanych uchodźców z Europy Wschodniej, między innymi Królową Grecji Elżbietę, Króla Hiszpanii Alfonsa, powieściopisarza Andre Gide, sławną lesbijkię Suzy Solidor, Hrabinę de la Salle. Malowała nie tylko portrety ale także akty nasycone erotyzmem i martwą naturę. Szybko zyskała powodzenie w artystycznych i intelektualnych salonach oraz w wysokich kręgach burżuazji - i to nie tylko jako malarka, ale również jako jedna z ekscentrycznych i wyzwolonych piękności lat dwudziestych. 

Portret Hrabiny de la Salle

 

Portret Tadeusza Łempickiego  i  Młoda dziewczyna w zielonej sukience

 Portret dr Boucard

Uwielbiała szokować, być w centrum uwagi i przekraczać wszelkie możliwe bariery – czyniła to nie tylko swoją twórczością, ale sposobem bycia i życia. Nie obce były jej narkotyki i związki z kobietami. Na fotografii poniżej Tamara maluje portret swojego męża Tadeusza Łempickiego.

Twórczość Łempickiej charakteryzuje się przedstawianiem figur ludzkich w kształtach geometrycznych kontrastujących z wystylizowanym tłem, wąskim zakresem kolorów i intensywną harmonią linii kompozycji. Powierzchnia jej kolorów posiada gładkość marmuru, miękkość i metaliczność atłasu i zamierzoną, chłodną perfekcję. Najbardziej interesujące ze współczesnego punktu widzenia są jej akty kobiece: "Przyjaciółki", "Kąpiące się kobiety", "Piękna Rafaela", "Wiosna", "Cztery kobiety", "Zielony turban", do których pozowały jej aktualne wówczas przyjaciółki. 

Przyjaciółki

 Piękna Rafaella   i   Śpiąca kobieta

 Adam i Ewa    i   Grupa nagich kobiet

Po zakończeniu wojny powróciła do Paryża, gdzie ponownie otworzyła swe słynne studio przy rue Mechain. Zajmowała się w tym czasie między innymi projektowaniem wnętrz, wielu bowiem przyjaciół prosiło ją o zaprojektowanie i wykonanie wnętrz w jej jakże indywidualnym stylu. W 1960 zmienia styl na absktrakcyjny. W 1962 roku Galeria "The Iolas" w Nowym Jorku wystawiła jej nowe i stare prace ale spotkały się one z obojętnością krytyków i nie znalazły wielu nabywców. Lata '50 i '60 nie były dla Tamary łaskawe. Czuła się zapomniana i niedoceniona. Jej malarstwo było po prostu ignorowane. Kiedy w 1966 roku "Museum des Arts Decoratifs" zorganizowało wystawę Les Annees '25 jej wieki sukces zapoczątkował powtórne zainteresowanie Art déco. W 1978 roku kupiła piękny, dom w Cuernavaca w Meksyku i przeprowadziła się tam na stałe. Nie mogła pogodzić się z postępuąjcą a nieuniknioną przecież starością i z tym, że swą urodę utraciła bezpowrotnie. Tamara Łempicka umarła we śnie 18 marca 1980 roku, jej córka Kizette była przy niej do końca. Zgodnie z życzeniem Tamary ciało jej zostało skremowane a prochy rozrzucone ze śmigłowca nad wulkanem Popocatepetl. I jeszcze na koniec dwa portrety jej córki Kizette.

 Kizette na balkonie    i    Kizette w różowym

Źródło: http://historia_kobiet.w.interia.pl i Wikipedia.pl