Czesław Szyszka

Są tacy ludzie, którzy wbrew obiegowym opiniom, w pewnym wieku, powinni się już zajmować wszystkim w rodzaju odpoczynku, rozliczania się z przeszłością, refleksją bądź rozczulaniem się nad sobą ... lecz tylko nie spełnianiem swoich dawnych marzeń, bo to rzekomo za późno, czy rozwijaniem swoich ukrytych wcześniej zainteresowań takich jak poznawanie sztuki czy wreszcie spotykania się z innymi tak jak i on zakręconymi ludźmi. A już na pewno nie ... malowaniem obrazów. A ja znam takiego gościa. To nasz wspaniały kolega Czesław Szyszka. Dlatego odnoszę się do niego z wielkim szacunkiem i uznaniem. Ma już prawie 87 lat. Urodził się w 1923 roku w Hallicourt we Francji. Zdobył w swoim czasie wyższe wykształcenie na Wyższej Szkole Administracji w Warszawie i przepracował prawie całe swoje zawodowe życie w resorcie sprawiedliwości. Od 30-tu lat jest na emeryturze. Malarstwem artystycznym zajmuje się, jak mówi od 10-ciu lat. Wcześniej spełniał się jako zapalony działkowicz. Stosuje tylko i wyłącznie technikę akrylową. Tematyką jego prac jest pejzaż lub martwa natura. Uwielbia malarstwo klasyczne francuskie i hiszpańskie. Lubi studiować obrazy Moneta, Maneta, Renoira, Goyi, Picassa czy Dali'ego. Wyznaje ciekawą filozofię życiową, którą poniżej przytoczę, prawie w całości, w postaci Jego komentarza do kilku zaprezentowanych poniżej swoich obrazów.
"Na wstępie muszę określić zamierzone cele tego przedsięwzięcia. Po pierwsze - to naturalna potrzeba u schyłku życia człowieka, podsumowania swoich poczynań, błędów i sukcesów, uporządkowania wszystkich spraw. Po drugie uznając co jest cenne (nie tylko materialnie) przekazać coś swoim potomnym do kontynuacji. W tym przypadku mam nadzieję, że ktoś z moich potomnych po zapoznaniu się z moimi pracami, połknie bakcyla zamiłowania do sztuki malarskiej zawodowo lub tylko amatorsko, jako formę kulturalnego wypełnienia wolnego czasu. Oczywiście jeśli ten ktoś będzie miał ku temu odpowiednie predyspozycje psychiczne i fizyczne, choć z drugiej strony ujawnienie się określonych zdolności a nawet talentów powstaje w sprzyjających ku temu okolicznościach. Bywa bowiem i tak, że wiele zdolności a nawet talentów ukrywa się, (marnuje) z braku okazji lub możliwości ich ujawnienia i rozwoju, choć trzeba przyznać, ze obecnie już w dobie powszechnej informacji i kontaktu medialnego z rożnymi ośrodkami kultury istnieją większe szanse na ujawnienie swoich zdolności. Miedzy innymi i temu celowi ma służyć niniejszy zestaw (...) moich prac. W moim przypadku bowiem ujawnienie się pewnych zdolności do malowania nastąpiło przez przypadek. Otóż — jak starsi ludzie pamiętają — na wsi do malowania ścian wewnętrznych używano bieli wapiennej dla dekoracji. Zwłaszcza wykończenia przy suficie malowano już farbami w tak zwane szlaczki przy pomocy szablonów. Pewnego razu podczas takiego malowania mieszkania zabrakło rodzicom owych szablonów. A, że do najbliższego miasteczka, gdzie te szablony można było nabyć, odległość była spora ( ok. 10 km) a i pieniędzy rodzicom nigdy nie zbywało — zadeklarowałem się, że sam własnoręcznie bez pomocy szablonu te elementy dekoracyjne wykonam. I udało się. Byłem wtedy w wieku szkoły podstawowej i z przedmiotów prac ręcznych, rysunków miałem niezłe oceny. Jednak na tym incydentalnym zdarzeniu moja przygoda z malowaniem na wiele, wiele lat się skończyła, choć nie trudno wnioskować, że gdyby wówczas ktoś dalej mnie popchnął to mógłbym w tym kierunku swoje zdolności doskonalić. No właśnie — gdyby. Ale kto tam wówczas w tej biedzie myślał o wyższej kulturze, pierwsza była praca zarobkowa od najmłodszych lat. Potem wybuchła wojna, okupacja - wiadomo jak było. Niepostrzeżenie wszedłem w dorosłe życie, gdzie znowu walka o chleb, o karierę zawodową, troska o rodzinę stała się pierwszoplanowa. Na uprawianie, czasochłonnego w dodatku hobby, nie było czasu i szczerze mówiąc zbyt wiele chęci, do czasu przejścia na emeryturę, kiedy wolnego czasu nie brakowało mimo iż sporo zajmowałem się działką. Ale i tu do powrotu do malarskiego hobby pomógł mi również przypadek. Tym razem przy malowaniu własnego mieszkania. Malowaliśmy mieszkanie farbami emulsyjnymi z dodatkiem odpowiednich barwników do uzyskania pożądanego koloru. Po zakończeniu malowania pozostały resztki niewykorzystanych pigmentów i tymi resztkami zacząłem paćkać jakiś pejzaż i znowu wyszło coś na co można było spojrzeć. I tak znowu powróciło moje malarskie hobby bez żadnej szkoły czy nawet kursu w tym kierunku. Zupełnie amatorsko. I tak jest do dziś. Do malowania nie używam żadnych profesjonalnych narzędzi, materiałów, technik malarstwa zawodowego. Maluję "po swojemu" bezpośrednio na cienkiej, odpowiednio zagruntowanej płycie pilśniowej, co pozwala mi uniknąć stosowania tak zwanych blejtram. Jako narzędzia służą mi zwykle różnej średnicy pędzelki, ołówek szmatka. Jako farby używam wszelkie pigmenty rozpuszczalne w wodzie (farbki szkolne, plakatówki i inne). Dla utrwalenia nałożonych farb wodnych nakładam cieniutko lakier bezbarwny, który dodaje dodatkowo połysk. Jako modele lub tematy do wykonanych prac służyły mi napotkane lub wyszukane i upodobane treści z pocztówek ilustrowanych kalendarzy lub czasopism a także często przedmioty z natury jak np. kwiaty, naczynia lub inne przedmioty. Korzystałem też nie raz z uprzednio wykonanych zdjęć fotograficznych gdzie chodziło o niemal dokumentalną dokładność pracy. Bywało też, ze korzystałem również z uprzednio wykonanych własnoręcznie szkiców w plenerze, lub całkiem wymyślałem obraz od podstaw (...).
Myślę, że (...)nasuwa mi się wniosek, że "malować każdy może". Nie mogę jednak pominąć jednej okoliczności, że do kontynuowania mojego malarskiego hobby walnie przyczynił się mój udział w zajęciach Uniwersytetu Trzeciego Wieku w sekcji plastyki, do której z racji moich zainteresowań należę. Mam wiec niezłomną nadzieję, że ciąg dalszy nastąpi choćby w następnym pokoleniu."
Czerwiec 2009 rok; Czesław Szyszka

No cóż. Nic dodać, nic ująć. Wzruszająca historia. Chciałbym dożyć takich lat w tak wspaniałej kondycji psychicznej i mieć tak wielką wolę tworzenia i zagłębiania się w sztukę. Życzę Ci dużo zdrowia drogi Czesławie i czekam na nowe prace. Sto lat !!!