Na pocieszenie...

Dzisiaj zupełnie nietypowo. Zamiast ględzenia o malarstwie będzie coś o nas i dla nas, emerytów.  Przeglądając internet natknąłem się na fajny wiersz, nieżyjącej już niestety pani Józefy Juchy pod tytułem "Jak ja się czuję?" Być może niektórym z Was jest już znany, ale dla tych co go nie znają będzie w sam raz. Ku pokrzepieniu serc i ducha. Co ciekawe, wiersz ten jest niesłusznie przypisywany naszej znakomitej poetce i noblistce, pani Wisławie Szymborskiej. Pomimo jej osobistych zaprzeczeń co do autorstwa utworu, na łamach prasy czy innych mediów, wpisując tytuł tego wiersza w wyszukiwarce "Google", ciągle można się natknąć na przypisanie jego autorstwa naszej wielkiej rodaczce. A szkoda. Pani Józefa Jucha była członkinią Koła Terenowego Polskiego Związku Niewidomych w Wadowicach i jedną z jej pasji było właśnie pisanie wierszy. A ten jest naprawdę uroczy! 

Jak ja się czuję?

Józefa Jucha

Kiedy ktoś zapyta, jak się dziś czuję,
Grzecznie mu odpowiem, że : dobrze, dziękuję.
To, że mam artretyzm, to jeszcze nie wszystko.
Astma, serce mi dokucza i mówię z zadyszką.
Puls słaby, krew moja w cholesterol bogata...
Lecz dobrze się czuję, jak na moje lata.

Bez laseczki teraz już chodzić nie mogę.
Choć zawsze wybieram najłatwiejszą drogę.
W nocy przez bezsenność bardzo się morduję,
Ale przyjdzie ranek... znów dobrze się czuję.
Mam zawroty głowy, - pamięć figle płata,
Lecz dobrze się czuję, jak na moje lata.

Z wierszyka mojego ten sens się wywodzi,
Ze kiedy starość i niemoc przychodzi,
To lepiej się zgodzić ze strzykaniem kości,
I nie opowiadać o swojej starości.
Zaciskając zęby z tym losem się pogódż.
I wszystkich wokoło chorobami nie nudź.

Powiadają "Starość okresem jest złotym"
Kiedy spać się kładę zawsze myślę o tym...
"Uszy" mam w pudełku, "zęby" w wodzie studzę,
"Oczy" na stoliku, zanim się obudzę...
Jeszcze przed zaśnięciem ta myśl mnie nurtuje:
Czy to wszystkie "części", które się wyjmuje?

Za czasów młodości [mówię bez przesady],
Łatwe były biegi, skłony i przysiady.
W średnim wieku, jeszcze tyle sił zostało,
Żeby bez zmęczenia przetańczyć noc całą.
A teraz na starość czasy się zmieniły.
Spacerkiem do sklepu, z powrotem bez siły.

Dobra rada dla tych, którzy się starzeją:
Niech zacisną zęby i z życia się śmieją.
Kiedy wstaną rano "części" pozbierają,
Niech rubrykę zgonów w prasie przeczytają.
Jeśli ich nazwiska tam nie figurują,
To znaczy, że zdrowi i dobrze się czują.

Tak więc, drogie koleżanki i koledzy, niech moc będzie z Wami i do roboty. Nie narzekać. Brać się za sztalugi i pędzle. W najbliższy piątek oczekuję przynajmniej po jednym obrazie na głowę...