No to koniec..

Patrzę i tak patrzę na naszego bloga i widzę, że praktycznie piszę go tylko dla siebie. Nikt go już nie czyta, albo robią to bardzo nieliczni. Praktycznie nikt z UTW nie daje znaku, że go on interesuje, a jest to blog pod szyldem UTW w Stargardzie i dla studentów UTW w Stargardzie. Nikt z opisywanych na łamach naszego bloga artystów i członków UTW, nie zamieszcza żadnych, ale to kompletnie żadnych komentarzy, nie dostarcza mi jakichkolwiek pomysłów czy inspiracji do kolejnych wpisów. Każdy ma ten przywilej w przysłowiowym, głębokim poważaniu, bo pewnie myśli raczej tylko o swojej wygodzie i prywatnych czterech literach. A trzeba wiedzieć, że prowadzenie bloga wymaga jednak trochę zachodu. Ja też mam poważne obowiązki domowe, dzieci i takie tam inne duperele. No cóż. Mnie już się przestało chcieć. Ja naprawdę nic nie muszę. Wymyślanie tematów i pisanie na blogu zajmuje mi zbyt dużo czasu, a jak wiecie w tej chwili naprawdę mam co robić. Przecież kończę budować dom. Czy ktoś z Was, w tej chwili, buduje dom? Postanowiłem to już zakończyć. Już mi się nie chce. Chyba przeniosę tematy filozoficzno-malarskie na inny, nowy, prywatny blog. No i od teraz, w ramach nielicznych jeszcze chwil, mojego wolnego czasu, będę się zajmował, tak jak i Wy, moi drodzy przyjaciele, czystą konsumpcją, w tym malowaniem i dłubaniem jakichś swoich obrazków, do nowego domu oczywiście. Dla przykładu w sposób, taki jak na tym świetnym obrazie, brytyjskiego artysty malarza, o niemiecko-żydowskich korzeniach, Roberta Lenkiewicza. Kurczę, to naprawdę zdolny gość. Taki drugi Wiktor Lyapkało, o którym już kiedyś pisałem. Mam sporo zdjęć jego innych obrazów. Są rewelacyjne. Szkoda tylko, że zbyt mało u nas znane. Ale co z tego. W naszym zabobonnym kraiku, już lepiej pokazać jak góral najpierw się pomodli a potem zleje żonę w kuchni, aniżeli prawdziwą, dojrzałą i odważną sztukę.

Robert Lenkiewicz - "Malarz i Patti"

Ale mam już nawet ciekawe pomysły na malowanie, bo jak niektórzy wiedzą, od pewnego czasu zaszyłem się gdzieś w mazurskich odstępach i tematów mi tutaj naprawdę nie będzie brakowało. Czekam więc na wakacje. I kiedy już niedługo, przyjdzie letni wieczór w Grądach, to będę nareszcie mógł namalować, od dawna już zaplanowany, akt mojej prześlicznej żony. To jest wyjątkowa kobieta i zasługuje, żeby oddać jej w ten sposób hołd. Z uznania dla jej cudownej kobiecości i urody. O jakże dziękuję losowi, że mi ją dał. A nikt nam przecież nie będzie w tym przeszkadzał, w tej Grądeckiej głuszy. Będę to robił tak, jak ten malarz, na tym uroczym obrazie pędzla Sławy Posudewskiego.

Sława Posudewski - "Autoportret z muzą"

A potem. No cóż. Hmm. Mniam, mniam.. Będę robił to co tygrysy lubią najbardziej...

Tak więc już żegnam Was. Było naprawdę miło. Dla chętnego w pisaniu dalej tego bloga, służę uprzejmie loginem i hasłem do konta na bloggerze.

Cześć.
PS. Ewo i Em-Ko, do zobaczenia już tylko na Waszych ślicznych blogach...